Είναι το ίδιο δύσκολο σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεσαι να μπορέσεις να σταθείς στο πλάι, να κλείσεις τα αυτιά σου και αφού πρώτα χαμηλώσεις το βλέμμα, να κοιτάξεις γύρω σου, διερωτώμενος που βρίσκεσαι. Απαντήσεις υπάρχουν, όμως ποιοι είναι όλοι αυτοί που σε απασχολούν με την καθημερινότητα που αποστρέφεσαι; Μια καθημερινότητα που εμμένεις να πιστεύεις ακράδαντα πως σου επιβάλλεται; Ένα στημένο ματς, μια επικοινωνιακή πολιτική, ένα παιχνίδι εντυπώσεων ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά σου στην πορεία προς την κατάκτηση της ζωής. Σε αυτό το σημείο κοιτάς μπροστά, κοιτάς πίσω, ξανακοιτάς μπροστά. Το έχεις κάνει πολλές φορές, σαν ήρωας τρισδιάστατου ηλεκτρονικού παιχνιδιού δύο κατευθύνσεων.
Έχεις ξεχάσει πια απο που ξεκίνησες. Απαντήσεις υπάρχουν.
Το είναι σου, λέει, πως έχεις μια ευχή ή μια απάντηση.
Επιλέγεις μια ευχή. Να κινείσαι στο χώρο ελεύθερα. Αυτομάτως μεταφέρεσαι σε ένα σκοτεινό μέρος, είσαι ελεύθερος, το νιώθεις με την δύναμη όλων των αισθητήριων οργάνων σου, τη μοναδική δυναμική της ύπαρξης σου. Το σκοτάδι δεν σε ενοχλεί, γνωρίζεις καλά την φυσιολογικότητα της εναλλαγής σκότους-φωτός. Μάλιστα είναι καλύτερα από ότι περίμενες ή ότι φανταζόσουν, δεν κινείσαι απλά σε ένα επίπεδο τρισδιάστατο χώρο, σχεδόν ίπτασαι, δεξιά, αριστερά, πίσω, μπροστά, αλλά και πάνω, κάτω, διαγώνια, αντίστροφα, με κάθετη και οριζόντια περιστροφή. Σύντομα θα έλθει το φως σκέφτεσαι εξαντλούμενος να φαντασιώνεσαι και να αισθάνεσαι όλες αυτές τις περίτεχνες φιγούρες.
Περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις...
Δεν ξέρεις πλέον αν αιώρισε ή βρίσκεσαι σε κατάσταση ελεύθερης πτώσης.
Δεν μπορείς να γνωρίζεις.
Μια ελπίδα είναι το μοναδικό που επιθύμησες τόσο πολύ από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Ασύγκριτα περισσότερο από την επιθυμία μιας ευχής, η ελπίδα να βγεις από αυτόν τον εφιάλτη.
Λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου μια δέσμίδα φωτός, εμφανίζεται αχνά στο βάθος του χώρου που βρίσκεσαι για απροσδιόριστο διάστημα. Ενθουσιασμός σε κατακλύζει, δεν μπορεί να βουτάω στο κενό, "συλλογίζεσαι", η πηγή φαίνεται σταθερή, μπορεί να είναι μεγάλη και σε μακρινή απόστασή, ή μια έξοδος διαφυγής, οι απανωτές σου σκέψεις.
Πλησιάζεις και πλησιάζεις και πλησιάζεις...
Θα τα καταφέρω, θα φτάσω στο προορισμό μου, λες στον εαυτό σου. Μέχρι να φτάσω μπορώ να έρθω σε επαφή με αυτό το φως, να εξακριβώσω αν όντως, υπάρχει, πως δεν είναι μια οπτασία, ένα παιχνίδι του μυαλού.
Κινείσαι δαιμονισμένα προς όλες τις κατευθύνσεις προσπαθώντας να ευθυγραμμιστείς με την πηγή. Η πηγή φαίνεται να κινείται μαζί σου σαν αποτέλεσμα των ιδιοτήτων του φωτός και της οπτικής σχέσης με το διάστημα του χώρου. Εκεί που νομίζεις πως προσπαθεί να σε αποφύγει, τα καταφέρνεις.
Ένα εκτυφλωτικό φως σε λούζει ακαριαία, πασχίζεις να κρατηθείς σταθερά στην πορεία σου, τα μάτια σου έχουν πλέον προσαρμοστεί στην ακραία αυτή εναλλαγή όταν έχεις πια διαπιστώσει πως από ψηφιακή συστοιχία δεδομένων μεταμορφώθηκες, σε μύγα.
Έχεις ξεχάσει πια απο που ξεκίνησες. Απαντήσεις υπάρχουν.
Το είναι σου, λέει, πως έχεις μια ευχή ή μια απάντηση.
Επιλέγεις μια ευχή. Να κινείσαι στο χώρο ελεύθερα. Αυτομάτως μεταφέρεσαι σε ένα σκοτεινό μέρος, είσαι ελεύθερος, το νιώθεις με την δύναμη όλων των αισθητήριων οργάνων σου, τη μοναδική δυναμική της ύπαρξης σου. Το σκοτάδι δεν σε ενοχλεί, γνωρίζεις καλά την φυσιολογικότητα της εναλλαγής σκότους-φωτός. Μάλιστα είναι καλύτερα από ότι περίμενες ή ότι φανταζόσουν, δεν κινείσαι απλά σε ένα επίπεδο τρισδιάστατο χώρο, σχεδόν ίπτασαι, δεξιά, αριστερά, πίσω, μπροστά, αλλά και πάνω, κάτω, διαγώνια, αντίστροφα, με κάθετη και οριζόντια περιστροφή. Σύντομα θα έλθει το φως σκέφτεσαι εξαντλούμενος να φαντασιώνεσαι και να αισθάνεσαι όλες αυτές τις περίτεχνες φιγούρες.
Περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις...
Δεν ξέρεις πλέον αν αιώρισε ή βρίσκεσαι σε κατάσταση ελεύθερης πτώσης.
Δεν μπορείς να γνωρίζεις.
Μια ελπίδα είναι το μοναδικό που επιθύμησες τόσο πολύ από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Ασύγκριτα περισσότερο από την επιθυμία μιας ευχής, η ελπίδα να βγεις από αυτόν τον εφιάλτη.
Λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου μια δέσμίδα φωτός, εμφανίζεται αχνά στο βάθος του χώρου που βρίσκεσαι για απροσδιόριστο διάστημα. Ενθουσιασμός σε κατακλύζει, δεν μπορεί να βουτάω στο κενό, "συλλογίζεσαι", η πηγή φαίνεται σταθερή, μπορεί να είναι μεγάλη και σε μακρινή απόστασή, ή μια έξοδος διαφυγής, οι απανωτές σου σκέψεις.
Πλησιάζεις και πλησιάζεις και πλησιάζεις...
Θα τα καταφέρω, θα φτάσω στο προορισμό μου, λες στον εαυτό σου. Μέχρι να φτάσω μπορώ να έρθω σε επαφή με αυτό το φως, να εξακριβώσω αν όντως, υπάρχει, πως δεν είναι μια οπτασία, ένα παιχνίδι του μυαλού.
Κινείσαι δαιμονισμένα προς όλες τις κατευθύνσεις προσπαθώντας να ευθυγραμμιστείς με την πηγή. Η πηγή φαίνεται να κινείται μαζί σου σαν αποτέλεσμα των ιδιοτήτων του φωτός και της οπτικής σχέσης με το διάστημα του χώρου. Εκεί που νομίζεις πως προσπαθεί να σε αποφύγει, τα καταφέρνεις.
Ένα εκτυφλωτικό φως σε λούζει ακαριαία, πασχίζεις να κρατηθείς σταθερά στην πορεία σου, τα μάτια σου έχουν πλέον προσαρμοστεί στην ακραία αυτή εναλλαγή όταν έχεις πια διαπιστώσει πως από ψηφιακή συστοιχία δεδομένων μεταμορφώθηκες, σε μύγα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου