Νουτοπία

Το τρένο πλησιάζει στο σταθμό, "επόμενος σταθμός ουτοπία" ανακοινώνει μια γλυκιά, γυναικεία σχεδόν παιδική φωνή. Οι επιβάτες σηκώνονται. Βιαστικά κινούμενοι απο τον πόθο που προστάζει να μην χαραμίσουν ούτε δευτερόλεπτο στην παλιά τους ζωή, παίρνουν όλοι συγχρόνως μια γελαστή έκφραση. Συγκίνηση τους διαπνέει. Είναι η στιγμή που όλα όσα περίμεναν καρτερικά θα τους αγαλιάσουν στο σημείο της αποβάθρας ακόμα. Κανείς δεν τους έδωσε τέτοιες εγγυήσεις. Δεν υπήρξαν ποτέ για το σημείο της αποβάθρας αλλά ούτε για τον τόπο αυτό, όπου μέσα απο αέναες συζητήσεις, κατα την διάρκεια του ταξιδιού, πρίν και απο την στιγμή της γέννησης τους, διαμόρφωσαν στο μυαλό τους. Ήταν αυτή η προσωπική ιστορία, του καθενός και όλων μαζί, η ιστορία της συνεργατικότητας όπως την γνώρισαν. Η σιγουριά πως όλα όσα επιθυμούσαν θα εκπληρωθούν εδώ δεν αποπνέει πουθενά αλλού πέρα απ' την εσωτερική τους φιλοδοξία, πως υπάρχει η αφθονία της ευτυχίας, κάπου εκεί έξω.

Η σιγουριά πως δεν μπορεί οι άνθρωποι να επιθυμούν λάθος πράγματα επιβεβαιώνεται απο τους συνοδοιπόρους τους.

Μας το υποσχέθηκαν αυτοί που μας κρατούσαν όλα αυτά τα χρόνια στην αναμονή λένε μεταξύ τους.
Η υπόσχεση μιας ανταμοιβής πέρα απο υλικά αγαθά.

Η υπόσχεση που έλαβαν δεν ήταν τίποτα παραπάνω απο μια ενθουσιώδη εκδήλωση της ίδιας επιθυμίας.