The Fly Effect

Είναι το ίδιο δύσκολο σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεσαι να μπορέσεις να σταθείς στο πλάι, να κλείσεις τα αυτιά σου και αφού πρώτα χαμηλώσεις το βλέμμα, να κοιτάξεις γύρω σου, διερωτώμενος που βρίσκεσαι. Απαντήσεις υπάρχουν, όμως ποιοι είναι όλοι αυτοί που σε απασχολούν με την καθημερινότητα που αποστρέφεσαι; Μια καθημερινότητα που εμμένεις να πιστεύεις ακράδαντα πως σου επιβάλλεται; Ένα στημένο ματς, μια επικοινωνιακή πολιτική, ένα παιχνίδι εντυπώσεων ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά σου στην πορεία προς την κατάκτηση της ζωής. Σε αυτό το σημείο κοιτάς μπροστά, κοιτάς πίσω, ξανακοιτάς μπροστά. Το έχεις κάνει πολλές φορές, σαν ήρωας τρισδιάστατου ηλεκτρονικού παιχνιδιού δύο κατευθύνσεων.

Έχεις ξεχάσει πια απο που ξεκίνησες. Απαντήσεις υπάρχουν.

Το είναι σου, λέει, πως έχεις μια ευχή ή μια απάντηση.

Επιλέγεις μια ευχή. Να κινείσαι στο χώρο ελεύθερα. Αυτομάτως μεταφέρεσαι σε ένα σκοτεινό μέρος, είσαι ελεύθερος, το νιώθεις με την δύναμη όλων των αισθητήριων οργάνων σου, τη μοναδική δυναμική της ύπαρξης σου. Το σκοτάδι δεν σε ενοχλεί, γνωρίζεις καλά την φυσιολογικότητα της εναλλαγής σκότους-φωτός. Μάλιστα είναι καλύτερα από ότι περίμενες ή ότι φανταζόσουν, δεν κινείσαι απλά σε ένα επίπεδο τρισδιάστατο χώρο, σχεδόν ίπτασαι, δεξιά, αριστερά, πίσω, μπροστά, αλλά και πάνω, κάτω, διαγώνια, αντίστροφα, με κάθετη και οριζόντια περιστροφή. Σύντομα θα έλθει το φως σκέφτεσαι εξαντλούμενος να φαντασιώνεσαι και να αισθάνεσαι όλες αυτές τις περίτεχνες φιγούρες.
Περιμένεις και περιμένεις και περιμένεις...

Δεν ξέρεις πλέον αν αιώρισε ή βρίσκεσαι σε κατάσταση ελεύθερης πτώσης.

Δεν μπορείς να γνωρίζεις.

Μια ελπίδα είναι το μοναδικό που επιθύμησες τόσο πολύ από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Ασύγκριτα περισσότερο από την επιθυμία μιας ευχής, η ελπίδα να βγεις από αυτόν τον εφιάλτη.

Λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου μια δέσμίδα φωτός, εμφανίζεται αχνά στο βάθος του χώρου που βρίσκεσαι για απροσδιόριστο διάστημα. Ενθουσιασμός σε κατακλύζει, δεν μπορεί να βουτάω στο κενό, "συλλογίζεσαι", η πηγή φαίνεται σταθερή, μπορεί να είναι μεγάλη και σε μακρινή απόστασή, ή μια έξοδος διαφυγής, οι απανωτές σου σκέψεις.

Πλησιάζεις και πλησιάζεις και πλησιάζεις...
Θα τα καταφέρω, θα φτάσω στο προορισμό μου, λες στον εαυτό σου. Μέχρι να φτάσω μπορώ να έρθω σε επαφή με αυτό το φως, να εξακριβώσω αν όντως, υπάρχει, πως δεν είναι μια οπτασία, ένα παιχνίδι του μυαλού.

Κινείσαι δαιμονισμένα προς όλες τις κατευθύνσεις προσπαθώντας να ευθυγραμμιστείς με την πηγή. Η πηγή φαίνεται να κινείται μαζί σου σαν αποτέλεσμα των ιδιοτήτων του φωτός και της οπτικής σχέσης με το διάστημα του χώρου. Εκεί που νομίζεις πως προσπαθεί να σε αποφύγει, τα καταφέρνεις.

Ένα εκτυφλωτικό φως σε λούζει ακαριαία, πασχίζεις να κρατηθείς σταθερά στην πορεία σου, τα μάτια σου έχουν πλέον προσαρμοστεί στην ακραία αυτή εναλλαγή όταν έχεις πια διαπιστώσει πως από ψηφιακή συστοιχία δεδομένων μεταμορφώθηκες, σε μύγα.

Νουτοπία

Το τρένο πλησιάζει στο σταθμό, "επόμενος σταθμός ουτοπία" ανακοινώνει μια γλυκιά, γυναικεία σχεδόν παιδική φωνή. Οι επιβάτες σηκώνονται. Βιαστικά κινούμενοι απο τον πόθο που προστάζει να μην χαραμίσουν ούτε δευτερόλεπτο στην παλιά τους ζωή, παίρνουν όλοι συγχρόνως μια γελαστή έκφραση. Συγκίνηση τους διαπνέει. Είναι η στιγμή που όλα όσα περίμεναν καρτερικά θα τους αγαλιάσουν στο σημείο της αποβάθρας ακόμα. Κανείς δεν τους έδωσε τέτοιες εγγυήσεις. Δεν υπήρξαν ποτέ για το σημείο της αποβάθρας αλλά ούτε για τον τόπο αυτό, όπου μέσα απο αέναες συζητήσεις, κατα την διάρκεια του ταξιδιού, πρίν και απο την στιγμή της γέννησης τους, διαμόρφωσαν στο μυαλό τους. Ήταν αυτή η προσωπική ιστορία, του καθενός και όλων μαζί, η ιστορία της συνεργατικότητας όπως την γνώρισαν. Η σιγουριά πως όλα όσα επιθυμούσαν θα εκπληρωθούν εδώ δεν αποπνέει πουθενά αλλού πέρα απ' την εσωτερική τους φιλοδοξία, πως υπάρχει η αφθονία της ευτυχίας, κάπου εκεί έξω.

Η σιγουριά πως δεν μπορεί οι άνθρωποι να επιθυμούν λάθος πράγματα επιβεβαιώνεται απο τους συνοδοιπόρους τους.

Μας το υποσχέθηκαν αυτοί που μας κρατούσαν όλα αυτά τα χρόνια στην αναμονή λένε μεταξύ τους.
Η υπόσχεση μιας ανταμοιβής πέρα απο υλικά αγαθά.

Η υπόσχεση που έλαβαν δεν ήταν τίποτα παραπάνω απο μια ενθουσιώδη εκδήλωση της ίδιας επιθυμίας.

Viva La Evolution

Σε κάποιο απο τα επόμενα άρθρα θα αναλύσουμε την εξέλιξη των ειδών αφήνοντας των άνθρωπο απ' έξω. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό είδος που δεν δύναται να αναλυθεί. Μόνο συνδυάζοντας χαρακτηριστικές ιδιότητες των υπολοίπων -ειδών- μπορούμε να εξάγουμε συμπεράσματα.

Έχουμε λοιπόν το λαμπρό προνόμιο να εξάγουμε συμπεράσματα. Το πρώτο, ασφαλές συμπέρασμα είναι, πως ο άνθρωπος εξελίχθει μέσα απο μια διαδικασία, στις απαρχές της οποίας, ήτω φύσιν αδύνατον, να παρατηρεί και, να καταγράφει τον εαυτό του, κάτι το οποίο, κατάφερε όταν άρχισε να καταγράφει την ίδια την ιστορία, κάτι που έκαναν οι νικητές, αφού η ιστορία γράφετε από αυτούς, την ωραιοποιημένη ιστορία, του αποτελέσματος, των πολέμων, των κατακτήσεων, της τεχνολογικής ακμής, της φυσικής αλλοτρίωσης και παρακμής.

Αφού λοιπόν ήταν θεωρητικά, πρακτικά, λειτουργικά και ορθολογικά αδύνατον να παρατηρεί την συμπεριφορά του, την όποια κοινωνικότητα είχε αναπτύξει, αν είχε αναπτύξει, τότε που ακόμα και η μορφολογική ή βιολογική του υπεροχή δοκιμαζόταν στο πλαίσιο των τακτικών προκλήσεων για φαΐ, στέγη, ή ερωτική παρτενέρ, τότε που η συνείδηση του περιοριζόταν στην αναγνώριση των ομοίων του, πριν αρχίσει να εφευρίσκει και να κατασκευάζει διακρίσεις, πριν "αποφασίσει" να βαφτίσει ευτυχία τον απομονωτισμό, προτού "μάθει" να απολαμβάνει την βία, προτού ανακαλύψει ένστικτα ανομολόγητα.

Τότε που η σφαίρα της φαντασίας του δεν ξεπερνούσε την κίνηση μια πέτρας, τον θόρυβο ενός κλαδιού που σπάζει, το γρύλισμα στη μέση της νυχτιάς. Αυτός λοιπόν ο κόσμος ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος έχει μια και για πάντα χαθεί. Πέρασε στη λήθη του Χρόνου.