Χαμένη στη Μετάφραση

Το βιτρίν στη τσάντα, τι καταλαβαίνω και που το έχω.

Μου το έδωσαν στο τελευταίο κατάστημα που επισκέφθηκα και λέω θα το κρατήσω να του ρίξω μια ματιά, έτσι για το γαμώτο.

Η κούκλα αυτή με κάτι βλεφαρίδες σαν αεροδιάδρομος σαν να μου κλείνει το μάτι. Δεν ξέρω, το αισθάνεστε κι εσείς όταν βγαίνετε ένα περίπατο στο κέντρο. Με κάτι τύπους να σε περιτριγυρίζουν σαν καρμικά στοιχεία ή στοιχειά θα έλεγα καλύτερα. Από άλλο πλανήτη, από άλλο γαλαξία, το σίγουρο είναι πως μιλάμε για τριτοκοσμικές καταστάσεις.

Τρίτος κόσμος.

Αυτή η τοποθέτηση στριφογυρνάει σαν κουνούπι σερβαϊβορ κάτι τέτοιους χειμώνες, όπου οι πουά μπιτζάμες και οι χνουδωτές παντόφλες δεν αρκούν για να απαλύνουν τον πόνο μιας βασανισμένης  από την πατρική στοργική άγνοια ψυχής. Αυτήν την άγνοια που μόνο κάτι καλοκακομαθημένες κοπέλες, που σαν και του λόγου τους, περιμένουν σαν το πνεύμα των Χριστουγέννων σε ανύποπτες στιγμές ακόμα και στην παραλία, σε ένα γκαλά, μια κολεξιόν ενός ανώνυμου πλην φιλόδοξου ερασιτέχνη σχεδιαστή και γιατί όχι ενός όχι παγκοσμίου αλλά επαρκώς αναγνωρισμένου σκηνοθέτη.

Αυτή η χλωμή γκριζωπή όψη της κούκλας χωρίς μαλλιά σαν να με έχει στοιχειώσει, κάτι η έλλειψη ρυτίδων, δεν ξέρω ίσως η έλλειψη άγχους από πιθανή τριχόπτωση.

Επιστρέφω σπίτι, απογοητευμένη, όχι για το αμφίβολο αύριο, όχι, αυτό που με πονάει είναι το τώρα, το τώρα που κυλάει σαν τάπα απο τα πόκεμον.