Μπαίνεις στο μπαρ κοιτάς δεξιά, αριστερά, σερβιτόρος σε προσπερνάει, σκουντώντας σε. Σερβιτόρα σε πατάει, ένας παλιός γνωστός σε αρπάζει απ' τον ώμο, "γεια σου βάγγο τα λέμε".
Η παρέα πίσω από λαολίμνη υψώνει χέρια, φωνές, κακό.
Μια κοπέλα με μια φίλη κοντά η μια στην άλλη, σε αποσπούν προς στιγμήν. Συνεχίζεις, φοκουσεντ του δε ταργετ. Αποφεύγεις δίσκους, αρπάζεις μπίρες σε κατάσταση πτώσης, σκοντάφτεις λίγο, ένα τακούνι φλερτάρει μαζί σου, ξυστά στην γάμπα σου. Μέσα σε βουτηγμένη στον ιδρώτα αλλά και από την βροχή μπλούζα, φτάνεις στην παρέα σου. "Τι λέει, όλα καλά;". Γουρλωμένα μάτια σε κοιτάνε διερευνητικά.
Αυτή είναι η παρέα μου; Aναρωτιέσαι. "Ναι ρε αυτή είναι! Τι σε χαλάει;!", σκούζει το υποσυνείδητο σου.
Ξαναθυμάσαι το βαγγο, ρίχνοντας μια ματιά πίσω αναθεωρείς εις διπλούν. Έχεις ξεχάσει πια γιατί ήρθες εδώ εξ αρχής, θα τα βρούμε μωρέ δεν βαριέσαι. Η τύχη σου χαμογελάει αποκαλύπτοντας πως το μόνο διαθέσιμο τραπέζι βρισκόταν δίπλα στις τουαλέτες.
Μπαίνεις μέσα, τι κάνει αυτή, τι σκέφτεται, ποια η χροιά της φωνής της, ο τόνος, ο χρωματισμός της.
Θα τα βρούμε μωρέ δεν βαριέσαι, επαναλαμβάνει σαν από το υπόγειο η φωνή της απελπισίας.
Αυτό δεν είναι ψυχοσύνθεση, είναι ο καλός κι ο κακός μπάτσος κατασκηνωμένοι στο μυαλό μου. Βγαίνεις αφού έχεις στεγνώσει για ένα τέταρτο το τσαλακωμένο πλέον τισέρτ στο στεγνωτήρα χεριών.
"Λέω να βγω, να πάρω λίγο αέρα, θα επιστρέψω.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου