Ο Αδύναμος ΚΕΦ.1

 Ο Αδύναμος: Μια λάμψη ξεκίνησε να ανοίγει τον χώρο των τεράτων την δεύτερη μέρα μετά το περίφημο περιστατικό. Μια βοή είχε αποσπάσει την προσοχή ταπεινά την προηγούμενη.

Εγώ ο συγγραφέας και εκδότης ανταγωνιστικού μορφώματος δεν κατάφερα να ελέγξω τις αντιστάσεις μου, βγήκα σε κατάσταση πανικού που προσέρχεται από την άνω πλεύση ποδιού στο μπαλκόνι.

Είναι η γνώση και όχι η επίγνωση περιστατικής βίας που μονομαχεί με το κυβερνητικό πρόγραμμα κανονικά και με την εφαρμογή της νεότητας του γήρατος όπως το συζητάμε, άρα αυτό ήταν η κλεψύδρα είχε σπάσει ενδιαμέσως του φράγματος δύο ημερών.

Δεν θα καταλάβαινε κανείς την διαφορά ενός αυτοκινήτου και μιας μηχανής χαμηλού κυβισμού και αναπαλαιωμένης από τον ίδιο εργολάβο που προμηθεύει και προμηθεύεται χωρίς να ρωτάει κανέναν. Λάθος*.

Εκεί η φανταστική υπερκάλυψη οχηματαγωγού όπου συναντά μια λεπτή πλαστική κεραία και έναν ανθήγκανο με την προμήθεια του στα χέρια ζωντανεύει η εισαγωγική προκατάληψη ρόλων και σχέσεων. Τόσο απλά, όχι εξαιτίας μιας λάμψης*.

Η κεραία ή ένας κάποιος κερατοειδής για να το εξηγήσουμε καλύτερα, συναντά την υπερκάλυψη των αισθήσεων από την απόσταση αποκλίνουσας διάθεσης. Είναι η θριάβευση της διαθεσιμότητας διασημότητας και το ανάποδο.

*Παραδοχή ή *περιοχική κατοχή 

3

4

Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ

 Με ρωτάει διαβητικός "τι κάνω σώσε με" του λέω επέστρεψε στους περιπάτους και μην κόβεις την ζάχαρη. Θεούλης πάλι. 

Κάτσε του λέω και απόλαυσε χωρίς υπαινιγμούς τον καφέ σου, χωρίς μόστρες και εξουσίες. Δεν ξέρω αν με άκουσε αλλά τα κατάφερε τουλάχιστον μία φορά στην επιστροφή.

Μια στιγμή την σήμερον που δεν σκοπεύει πολύ στο μνημονικό μου με προσπέρασε με γρήγορο ρυθμό στις σκάλες και παρενέβη στην ροή των εξελίξεων.

Μου φάνηκε σαν απάντηση στον αέρα ή μια υπαινιγμή για τις διόδους του παραδείσου και της ταχύτητας απόκρουση.

Σαν πρόσκρουση και το λοιπόν έτσι φάνηκε και στον εργοδότη των αγγελιοφόρων, σαν μια στιγμή που ανταλλάσεται με μια νεότερη ζωή πιο παλμική.

Προσπερνώντας τις μέρες σαν θυσίες ντόπας και ο ίδιος αναρωτιέμαι τι έγινε αυτή η επιστροφή καλής υπενθύμισης, σαν ανάμνηση από καθαρό υδρογόνο.

Μια επιστροφή σαν επιχείρηση που αμφισβητείται από φυσικές αρχές διαβολικής σήψης και μια εξεύρεση ανήθικου πλέγματος χωρίς πλαίσιο όρασης που σείεται μόνο του.

Ποτέ δεν αμφέβαλλε ο ίδιος ο συγγραφέας για την τραγωδία που για να το συζητήσουμε θα έπαιρνε διαστάσεις ακουστικής με κατανόηση των σχέσεων μυών.

Την νύχτα που επακολούθησε του επόμενου δεν δραματουργείται από ένα κορεσμένο γάλα ή μια ξεχασμένη στην επικοινωνία τηλεόραση.

Με μια ανάθεση του περιοδικού του Αγίου Νικολάου και Γεωργίου δεν παρέμεινε στην τελευταία του πνοή ο παθόν, παρά εξέτεινε της πορείας συναλλαγματικής απόρροιας, θεωρού συναλλαγματικής.

Ο αδύναμος: μια συγκομιδή στιγμών και αδυνάτων αδιευκρίνιστων σαν αυτά που διαβάζουμε στα σταυρόλεξα χωρίς τα διαχωριστικά.

Οι Ονειροπόλοι

Αυτή είναι η συνδρομή της εβδομάδας στο ψηφιακό ημερολόγιο των ονειροπόλων ονειροπαρμένων, σπαρμένων βιωμάτων και απόψεων.

Ξεκινάς να πας για καφέ μετά την γυμναστική, ρίχνεις ενα μεσημεριανό ύπνο που μέχρι να πας για να επιστρέψεις, η τηλεόραση στο Σάββατο.

Η ένσταση της έντασης της διαγωγής πολυμέσων και περιαγωγής, δεν θα ζητήσει προσαρμογή, πολύπλοκων ιδεων, όπως αυτές εκφράζονται και εκδηλώνονται στη γλώσσα επιθυμίας των συνακόλουθων και επακόλουθων, συνοδοιπόρων παρακολουθήσεων.

Οι ονειροπόλοι όμως ξέρουν πως με την αυτή υποκρισία, της αμεσότητας επαφής, την ακολουθία της στιγμής στενής αυτής σχέσης και τις σκέψεις που βασανίζουν ένα διπολικό συνδρομητή με μονποπωλείου δράσεις υπο χείρας και μάλλης.

Μόλις και μετα βίας συγκρίνεται με την όποια ψευδαίσθηση ενός αναμμένου τσιγάρου, με την μάχη της πληροφορίας όπως αυτή διαγράφεται στον νευρώνα του ενός ματιού.

Την υπεραστική δρομολόγια θέση, τον πόλεμο της πληροφορίας που σαν ξεγραμμένη σκέψη επιστρέφει δριμύτερη των σχετικών και σχετικοτήτων, μαρτύρων και μαρτυριών.

Σαν νευροδιαβιβαστές λοιπόν, θα κρατήσουν το κινητό τους σε απόσταση, θα πλάσσουν ενα φανταστικό μέρος αποκλειστικά και μόνο, για την κάλυψη των ίδιων και των αναγκών τους και βγάζοντας τα γυαλία τους απο το κεφάλι, στηρίζοντάς τα σε ένα κομψό και διακριτικό κορδόνι θα επιστρέψουν σπίτι για να συμπαρασταθούν στην γενιά, που έρχεται και που την περιμένουν.

Πηγές: http://victoriasquareproject.gr/

K. K

ale3ios·Κυριακή, 6 Νοεμβρίου 2016

Ακόμα και εαν οι καιροί έχουν απομακρυνθεί οι ίδιοι απο το συνειδητό συλλογικό, σε σημείο πλήρους αποκοπής αμφότερων συνδέσμων, επιστημονικού και τεγχνολογικού, σωματίου αφήνοντας μετεορίζουσες τις επαρχές, μιας νέας εποχής.

Με πρωταγωνιστή ή και ακόμα, αλλά το δίχως πρωταγωνιστές, επιγνώστες, επίτακτους επιτάκτες, των σύγχρονων προκλήσεων, τεγχνολογικής επιστημονικής, προόδου. Για τον Κύριο Κ. αυτή η διακεκριμένη κατάσταση αποτελεί μια πραγματικότητα. Συμμετέχει εμπράκτως στις αναπτύξεις, επιθεωρητών μηχανογράφου, ως επιμελητής κειμενογράφου σε ημερήσια τακτική. 

 Ι. Οι συνομηλίες στο μέλλον θα διεξάγονται με την τοποθέτηση μιας σύντομης, αναφοράς διαθεσιμότητας. Με τα ενταύθα της ορισμένης επικοινωνίας, σε ορισμένο τμήμα προδιαγραφών σωματίων. 

Προδιαγεγραμμένων αποσπάσεων, ατομικών και προδιαγεγραμμών, διατομικών αποστάσεων σωμάτων. Και όσο και εαν αυτό φαίνεται πως αποτελλεί την τομεαρχία, τμημαρχία μιας ζοφερής εμπράγματης και πράγματης, αντικειμενικότητας. Η υποκειμενικότητα της κατανάλωσης και της εγχρήματης συνδιαλλαγής συναλλαγής, παραμένει και επιμένει ακάθεκτη. 

ΙΙ. Στο δίχως και δυστυχώς, χωρίς ουσιαστική ανάσχεση, προοδευτικής ανασχέτισης ή και ακόμα μιας καθολικής αναχαίτισης, των αξιακών πραγμάτων. Αξιακού συστημισμού, αστυνομοκρατούμενης εύπιστης, υπαγωγής του πίσματως και της πίστης, διαγωγής αναγωγής ομάδων και συντελών διάτομων των μελών κοινωνικής διαρρύθμισης.

Χριστούγεννα

Ρωτήσατε ποτέ τον άγιο Βασίλη τι λέει για την κρίση; Μιλάμε για το άνοιγμα των επαγγελμάτων.

Αν ήταν μπροστά μας, θα μας έλεγε πως φέτος τα παιδιά εν είδη εορτών θα στείλουν τις κάρτες τους και θα λάβουν κάρτες. Πιστωτικές. Λογικό είναι, ούτε ο Κρις Σφέτας δεν βγαίνει να πει τα κάλαντα τέτοιους καιρούς. Για ποια αποταμίευση μιλάμε;

Τραπεζίτης, αυτό έπρεπε να γίνω θα έλεγε αν τον συναντούσα τυχαία σε κανένα σοκάκι ξεχασμένο από τον θεό.

Σε λίγο δεν θα μοιράζω δώρα, θα τα κλέβω. Μπαίνω που μπαίνω στα σπίτια, θα φτάσω στο σημείο να παίρνω και τα παιδιά, θα συμπλήρωνε με τρεμάμενη από το κρύο φωνή. Γιατί; Στο Deal διαπραγματεύσεις και ανταλλαγές δεν κάνουν; Θα το έβλεπε αν τύχαινε να ξεχάσουν καμιά τηλεόραση ανοιχτή σε κάποια βιτρίνα.

Φαντάζομαι πως κοντοστέκομαι λίγο εκεί που γυρνάω με την παρέα μου απο κάποιο ξενύχτι, "Καθήστε ρε μάγκες να δούμε τι έχει να μας πει."

Κάθομαι δίπλα του καθώς ξεκινάει την αφήγηση του. "Πέρυσι τέτοιος καιρός ήταν που άρχισα να εφαρμόζω το σχέδιο, (μου λέει). Παταγώδης αποτυχία. Όχι μόνο δεν βρήκα αντίσταση στην απόπειρα για απαγωγή των παίδων. Όλα ήθελαν να έρθουν μαζί μου απο πριν, για να κάνουν τον γύρω της γης. Ταξιδάκι αναψυχής το είχαν."

Μέχρι και μια δύστυχη μάνα, του κουνιόταν για να τον δελεάσει "ένα άσπιλο κορμί έχω και σκοπεύω να το προστατέψω". Δράμα.

Θυμάμαι κάποτε μου άφηναν μπισκότα με γάλα τα αγγελούδια, ο θεός να τα κάνει. Τώρα μου αφήνουν μια κοκακόλα αυτή την χριστουγεννιάτικη με το ίνδαλμα τους επάνω. Για να ξεδιψάσεις
Άγιε μου Βασίλη του λένε, όλο προσποιητή χάρη. Η κόκακόλα ξεδιψάει; Πιες εσύ να δούμε πως θα διασπάσεις τη ζάχαρη που περιέχει. Ένα μπιτόνι νερό θες.

Όχι εδώ που τα λέμε υπάρχουν και καλά παιδιά. Ένα του είχε γράψει και ποιήμα, "Αγιε μου Βασίλη που απ' την καμινάδα πέφτεις και στα κάρβουνα πατάς, εσύ, αναστενάρη, να ξεμπερδεύεις με την Γη να πας και μια στον Άρη".

Έξυπνο παιδί, αλλά καχύποπτο όπως όλα τα έξυπνα παιδιά. Είσαι εσύ ο πραγματικός άγιος βασίλης; Εγώ, ναι. Και που είναι οι μπότες σου; Ξυπόλητος κυκλοφορώ καλό μου παιδί λόγω κρίσης. Άρχισε τις ερωτήσεις. Μα... "Οι άνθρωποι μικρέ μου φίλε κάνουν σαν μαϊμούδες όταν καίγονται στα πόδια, δεν σημαίνει πως είμαι μαϊμού αγιοβασίλης" τότε.. "Δεν ξέρω αν οι μαϊμούδες κάνουν σαν άνθρωποι όταν καίγονται στα πόδια, που να το ξέρω;" και πως.. "Δεν έχω συναντήσει μαϊμούδες σε παραλία να δω αν καψαλίζονται στην άμμο, όχι".

Ήθελε και αποδείξεις το σκασμένο. Τι περίμενες να ανοίγεις την κενή διαθήκη για να βρεις διαλόγους απο τους τρείς μάγους στη γένεση του Ιησού; "-Φέραμε τα δώρα!" Ιωσηφ: "-Δελτίο αποστολής; -Ορίστε. -Εδώ υπογράφω; Κάτι άλλο; -Ναι ξέρετε μας πήρε στο κατόπι ένας με κόκκινη γούνα και μούσια".

Ζηλεύει τον Ιησού θα σκεφτούν, ναι. Περιμένει να βγει αναψυκτικό με την εικόνα του για να πει πρώτος το αστείο "είδα τον Χριστό φάντα".

Παιδιά. Η ιστορική αλήθεια είναι πως δεν πήγαν οι μάγοι δώρα στο θείο βρέφος, αλλά η Δώρα η μικρή εξερευνήτρια που ανακάλυψε την φάτνη τους οδήγησε. 'Ετσι λέει στα κοριτσάκια και κλείνει η υπόθεση.

Τα αγοράκια τον ρωτάνε για τουρμπίνες στο έλκυθρο και άλλα τέτοια παλαβά. "Ναι έχει μιά Γκιόλβας, πατέντα".

Μια φορά τα είχε μαζέψει όλα μαζί και τους περιέγραφε τις περιπέτειες του, είχε βρεθεί για λίγο πάνω απο το μεμόριαλ της Νεας Υόρκης. "Μαλάκα μου τι ήταν αυτό; Δυο φωτοδέσμες ορθώνονταν στον ουρανό. Το μπέβατρον λέει είναι και κάνει δυο ελιγμούς που ούτε αεροπειρατής δεν τους ρισκάρει." Τρελάθηκαν τα πιτσιρίκια.

Πέρασε η ώρα, 'Αγιε Βασίλη, με άφησε και η παρέα μου. Χάρηκα που τα είπαμε.

Στάσου μου φωνάζει. Μην τα αποπαίρνετε. Τα παιδιά είναι ζωή σε ένα σπίτι. Να θυμάστε, όταν δύο γονείς τσακώνονται το παιδί χάνει κάθε ελπίδα την ίδια στιγμή που ο πατέρας αναγνωρίζει στο πρόσωπο του, την μόνη ελπίδα.

Πολική Δράση - Κ. Κάνναβη

Όπως προαναφέραμε ο Κύριος Κ. παραμένει ερωτεύσιμος με τις ερωτηματικών άκρες να πολώνουν την όποια και την κάποια, διάδραση διαθέσιμων και υπολοίπων, διώχνοντας την αμφισβήτηση και την αμφιβολία απο τα μάτια του συνομιλητή -κυρίως παρτενέρ- σαν μονοζυγωτική διαδραστικού, πολικού παιχνιδιού οριζόντιας δράσης, κάτοψης και τερματικής.

Θα φανεί πως ο μοναχικός άνθρωπος εκδηλώνει την ανάγκη επικοινωνίας, επαφής οχι πάντα οξύμωρα αν και σχεδόν πάντα.

Σαν διακόπτης, αρνητισμού και αυταπάρνησης άρνησης, ντελικάρει και αφοπλίζει απο την παρουσία του ακόμα που όπως αναφέρεται ταυτοποιείται με την ευκαιρίας, παρουσία σε ψυχοσύνθεκτη και ψυχοσύνθετη, διάσταση, εαν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτούς τους όρους.

Ακόμα και η αναπόλιμης δράση, παραχθής παραγωγής είναι αυτή που εμπλέκει τους συνδέσμους και όταν, αφού μπορεί και τους διαπλέκει, τους φέρνει σε αμφότερη τάξη, αμφόριας διάταξης τύπου, λογικών επαγώμενων στοιχείων και στοιχείων αμφόριμης παρακολούθησης, απόλυτα λογικού διαλόγου.

Ο Κύριος Κ. Μηχανοραφεί

Ι. Η κυτταρίτιδα εξαφανίζεται μετά απο τοποθέτηση του προϊόντως και μετά το αίσθημα του καψίματος, υπόσχετε ο ανιματέρ.

Απο την άλλη είναι αυτή η θεωρία, που λέει πως πρέπει να έρθεις στην θέση του υπόπτου, κυνηγού βαλκυριών επισκεπτήριας και επισκεψιμότητας, κυριών, για να περιέλθεις, βαδίζοντας στην άκρη ενώς μυστηρίου.

Για να εξισώσω της εγκληματουργή με την εγκληματική δράση ημερών και των ημερών μας.

“Ο καλλητεγχνικός όμιλως, δεν ξεχνάει ποτέ την αδυσόπιτη και αλυσσαλέα, διατριβή του με τον εκδοτικό οίκο, χωρίς ιδιοκτήτη, αλλά με μια συστασιασμού, τύπου, διαμόρφωση στα χέρια δημοσιογραφικής επιμέλειας, ιστορικών, αποβολών.”

Αυτή η σύγκρουση που θα σε βάλει σε σκέψεις αγαπητέ, αναγνώστη, και που συνάβει αλλα και συνάδει ταυτοχρόνως και ποικιλοτρόπως η ίδια, στην αφηρημένη τέγχνη και με την εικαστικής λόγοτεγχνία, πεζογραφία. Στερείται νοημοσύνης.

Ίσως έτσι εξηγείται και η σύγκρουση αυτή που, δεν συγκρίνεται με συγκρουσιακές συνθήκες, αλλα μενόμενη η ίδια, διατηρείται υποχθόνοια.

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης, πως οι πτυχές της ψυχιατρικής μετάληψης, στην ροή των πραγμάτων, υποστηλώνουν και υποβοήθούν, εξωτερική αξιακή συμπραξη. Χωρίς να πραγματώνουν, τον θόλο της πνευματικής κορίας συμμαχίας.

ΙΙ. Αποβολές που καθημάζουν, τις καταβολών και αποκαταβολών σχέσεις, με ίντριγκες, πεμπτουσίας και εξούσιας, συγχώνευσεως. Δυσχερένοντας τις συμβολικές, αντιχήσεις, και συμβάλλοντας στις προβλέψεις, της τηλεοπτικής συστάσεως, μετά των σημάνσεων, καθιατρία.

Η εκδοτική διατριβή του ερευνητή, σαν φρούριο της ανατολής, επισκοπεί και επισκοπεύει, καθηλώνοντας την πρόνοια των νέων.

Αυτό είναι ένα συμπέρασμα όσο και ένα ερώτημα, για τον δήμιο του έρωτα, μένοντας και υπομένοντας, σαν απο βλάβη καρμπιρατέρ, την επιμνόσημη και κατα τα λοιπά, επίσημη δέηση.

ΙΙΙ. Ο λυτρωτής, ο σκηνοθέτης, ο ιερέας και ο μοναχός, ο μονομάχος της οξύμωρης πλευράς της πραγματικότητας, σαν χορωδία, παρελαύνουν για τις αξιώσεις, αναγχρονιστικού, μοντάζ, του αφηγητή και του έντυπου, πλασαδόρου υποτιτλισμού.

Σαν κουστωδία, η άφηξη του ήρωα μας απο το αεροδρόμιο ίξεων και φίξεων, λίγα χρόνια μετά απο τον κανιβαλισμό, της μονόχνοτης οχηματαγωγής, του πωλητή πολίτη, και πρότυπου μαχητή.

Οι φάκελοι θα μπορούσαν να περιμένουν έναν αιώνα με αυτή την μάχη, καλού και κακού, στον ρόλο φθοράς και αφθαρσίας να μένεται.

Η επιστήμη αδημονεί για τους όρους, που ευρηματικά, ένας ακροατής θαραλλέα, θα καταδείξει μέσα απο το κοινό.

Το κοινό γνώρισμα και το κοινό καλό, είναι αυτά που σαν το γιν-γιαν, θα γεμίσουν σελίδες, αξιωματούχων, λεπτομεριών και λεπτόντων, στοιχιατρικών γνωρισμάτων.

Ποτέ δεν ξέρω πότε ένας, σύμμαχος καιροφυλακτεί για μια αξομολόγιση εφ’ όλης της ύλης και με γνώμονα το πεπραγμένο και όχι, το πρακτικό όφελος.