Ο Κύριος Κ. Μηχανοραφεί

Ι. Η κυτταρίτιδα εξαφανίζεται μετά απο τοποθέτηση του προϊόντως και μετά το αίσθημα του καψίματος, υπόσχετε ο ανιματέρ.

Απο την άλλη είναι αυτή η θεωρία, που λέει πως πρέπει να έρθεις στην θέση του υπόπτου, κυνηγού βαλκυριών επισκεπτήριας και επισκεψιμότητας, κυριών, για να περιέλθεις, βαδίζοντας στην άκρη ενώς μυστηρίου.

Για να εξισώσω της εγκληματουργή με την εγκληματική δράση ημερών και των ημερών μας.

“Ο καλλητεγχνικός όμιλως, δεν ξεχνάει ποτέ την αδυσόπιτη και αλυσσαλέα, διατριβή του με τον εκδοτικό οίκο, χωρίς ιδιοκτήτη, αλλά με μια συστασιασμού, τύπου, διαμόρφωση στα χέρια δημοσιογραφικής επιμέλειας, ιστορικών, αποβολών.”

Αυτή η σύγκρουση που θα σε βάλει σε σκέψεις αγαπητέ, αναγνώστη, και που συνάβει αλλα και συνάδει ταυτοχρόνως και ποικιλοτρόπως η ίδια, στην αφηρημένη τέγχνη και με την εικαστικής λόγοτεγχνία, πεζογραφία. Στερείται νοημοσύνης.

Ίσως έτσι εξηγείται και η σύγκρουση αυτή που, δεν συγκρίνεται με συγκρουσιακές συνθήκες, αλλα μενόμενη η ίδια, διατηρείται υποχθόνοια.

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης, πως οι πτυχές της ψυχιατρικής μετάληψης, στην ροή των πραγμάτων, υποστηλώνουν και υποβοήθούν, εξωτερική αξιακή συμπραξη. Χωρίς να πραγματώνουν, τον θόλο της πνευματικής κορίας συμμαχίας.

ΙΙ. Αποβολές που καθημάζουν, τις καταβολών και αποκαταβολών σχέσεις, με ίντριγκες, πεμπτουσίας και εξούσιας, συγχώνευσεως. Δυσχερένοντας τις συμβολικές, αντιχήσεις, και συμβάλλοντας στις προβλέψεις, της τηλεοπτικής συστάσεως, μετά των σημάνσεων, καθιατρία.

Η εκδοτική διατριβή του ερευνητή, σαν φρούριο της ανατολής, επισκοπεί και επισκοπεύει, καθηλώνοντας την πρόνοια των νέων.

Αυτό είναι ένα συμπέρασμα όσο και ένα ερώτημα, για τον δήμιο του έρωτα, μένοντας και υπομένοντας, σαν απο βλάβη καρμπιρατέρ, την επιμνόσημη και κατα τα λοιπά, επίσημη δέηση.

ΙΙΙ. Ο λυτρωτής, ο σκηνοθέτης, ο ιερέας και ο μοναχός, ο μονομάχος της οξύμωρης πλευράς της πραγματικότητας, σαν χορωδία, παρελαύνουν για τις αξιώσεις, αναγχρονιστικού, μοντάζ, του αφηγητή και του έντυπου, πλασαδόρου υποτιτλισμού.

Σαν κουστωδία, η άφηξη του ήρωα μας απο το αεροδρόμιο ίξεων και φίξεων, λίγα χρόνια μετά απο τον κανιβαλισμό, της μονόχνοτης οχηματαγωγής, του πωλητή πολίτη, και πρότυπου μαχητή.

Οι φάκελοι θα μπορούσαν να περιμένουν έναν αιώνα με αυτή την μάχη, καλού και κακού, στον ρόλο φθοράς και αφθαρσίας να μένεται.

Η επιστήμη αδημονεί για τους όρους, που ευρηματικά, ένας ακροατής θαραλλέα, θα καταδείξει μέσα απο το κοινό.

Το κοινό γνώρισμα και το κοινό καλό, είναι αυτά που σαν το γιν-γιαν, θα γεμίσουν σελίδες, αξιωματούχων, λεπτομεριών και λεπτόντων, στοιχιατρικών γνωρισμάτων.

Ποτέ δεν ξέρω πότε ένας, σύμμαχος καιροφυλακτεί για μια αξομολόγιση εφ’ όλης της ύλης και με γνώμονα το πεπραγμένο και όχι, το πρακτικό όφελος.