Έτσι λέει και ο Ιδρυτής.

Eξαφανίζεται ένας σοβαρός κύριος τακτοποιημένος εν πάση περιπτώσει κι αυτό συνδέεται με μια ανοιχτή τηλεόραση.

Έτσι λέει η αυτοκριτική του βιβλίου που μπορεί και να διαβάζεις.

Ανυποψίαστος ο συγγραφέας με φαιδρό και πιστικό λόγο κάνει αναφορά σε αντικείμενα, σαν να πρόκειται για σενάριο εφηβικού μυστηρίου.

Κι όμως ανήκει στην κατηγορία του επιστημονικού πεσιμισμού.

Έτσι λέμε την κατηγορία όπου οι ακόλουθες τακτικές δεν αποτελούν ένα εργαλείο σάτηρας αλλά ένα είδους επίκλησης με χαρακτηριστικά φλεσταρίσματος.

Δεν είναι από τα βιβλία που θα αναγνωρίσεις από τις τακτικές υπαναχώρησης προς τα θρησκευτικά και πνευματικά σκευάσματα όπως στα γραπτά του Γούντι Άλεν.

Η ζοφερή προσέγγιση δεν αποτελεί στάση σταδιακής ωρίμασης αλλά μιας βίαιης μετάβασης, μετάβασης σε μια άλλη πραγματικότητα όχι μόνο για τον ήρωα αλλά και για τον συγγραφέα.

Είτε μιλάμε για καταστάσεις ενδογενούς εκμετάλλευσης είτε για να το πούμε ρομαντικά μιας κάποιας άφεσης με απρόβλεπτες συνέπειες ή ακόμα και μιας πειραματικής κοινωνικής μηχανικής που περνάει στο παρατηρητή την εντύπωση της πρωτόγονης ή της άκρατα γενικευμένης κρίσιμης και συνεχώς κλιμακούμενης αυτοματοποίησης.

Είναι δικλείδες που δεν προκύπτουν μόνες τους, κάποιος τις προκαλεί και τις εφαρμόζει πρώτα για το σύνολο πριν τυπωθούν στο χαρτί από ένα μάλλον πλανεμένο συγγραφέα, έτσι θέλουμε να λέμε.

Είναι η δυναμική της πραγμάτευσης των χρονικών.  Ο υπερκερασμένος εικαστικός συμβολισμός της αντίληψότητας, ο υπερτροφικός λόγος, ο ωφελιμισμός της βίας, η αξιοποίηση της μεγέθυνσης των μαζικών καταδείξεων σε βαθμό στραβισμού, η αμφίσημη ροή που συμπαρασέρνει την ίδια την αντίληψη, την ίδια την ερμηνεία.

Ο δειλός πειραματισμός.