Got time?

Τι λέμε χρόνο και πόσες έννοιες περικλείει;

Χρόνο εννοούμε τις διαφορετικές μετρήσεις του, όπως οι λεπτοδείκτες του ρολογιού έτσι και ο χρόνος που ορίζεται μέσα από το πρίσμα της αντίληψης αλλά και ο χρόνος που αποκτάει δική του δυναμική αποτινάσσοντας αντιστάσεις αδράνειας, καψαλίζοντας χωλαίνοντας και λειαίνοντας βάναυσα τις τριβές που ο άνθρωπος με τόσο κόπο διαγράμμισε, θαύμασε και ψηλάφισε για να αισθανθεί.

Ο χρόνος μοιάζει με ένα παιδί που όσο το κυνηγάς αντιστέκεται χωρίς ποτέ να σου δείχνει τις προθέσεις του κρύβοντας με θανάσιμο σθένος τις εκφράσεις που τις προδίδουν.

Όπως ένα διάγραμμα που κορυφές και καμπύλες του εναλλάσσονται με ραγδαίους ρυθμούς. Έτσι και η πρόσκληση του να γνωρίσεις τα οφέλη μιας αργής και σταθερής ωρίμανσης. Τα δόντια των γραναζιών που τρίζουν ωσάν βρισκόμενα σε σιαγόνα ατόμου με διαταραχές ύπνου. Η σταδιακή απονεύρωση των απολήξεων ενός κορμιού ευρισκόμενο σε κατάστασης εσωτερική σήψης, η μη αναστρέψιμη κατάσταση ασθενούς με φθισική φύση αγνώστου προελεύσεως και λοιπών γνωρισμάτων.

Ο χρόνος δεν ξεχνάει και δεν συγχωρεί, μπορεί όμως να συγχωνευτεί με άλλους χρόνους να τους συμπαρασύρει να τους δαμάσει, να τους δοκιμάσει, να τους αφανίσει όταν πια η εμφάνισης μια ετεροχρονισμένης εξέλιξης φαντάζει αδόκιμη.

Η σφαίρα που διογκώνεται, διαστέλλεται πλησίστιος και συστέλλεται απομακρυσμένη από σε σαν ζωντανή ψευδαισθηση.

Λόγος όπως λίγος; Όχι

Λόγος όπως αιτία, λόγος όπως logo(type), λόγος όπως ο ακουστικός αναγραμματισμός του πρώτου συνθετικού γλώσσο-.

Πηγαίνοντας αιώνες αν όχι χιλιετίες πριν στην ιστορία, διακρίνουμε το εξής. Ο λόγος ουδέποτε υπήρξε αναγκαίο συστατικό στην σύνθεση μιας οικοκοινότητας. Γιατί άραγε; Ο λόγος έχει την δική του φύση, έχει τα δικά του λημέρια, δεν μπερδεύεται στα πόδια της ανάγκης και ούτε παρεμβάλει το οπτικό πεδίο της ζωής. Είναι αλήθεια πως ότι ακριβώς φέρει γύρω τους ανθρώπους ακριβώς το ίδιο με κάποιες παραλλάξεις τους απομακρύνει από τον περίγυρο. Τι είναι αυτό; Ο ήχος, η κίνηση, η όσφρηση, η ασφάλεια. Η ασφάλεια; Ναι, η ασφάλεια θα σου γνέψει ο νεατερταλ ενός γειτονικού γαλαξία. Η ασφάλεια είναι αυτή που πέρασε και περάστηκε σαν την δάδα από γενιά σε γενιά στοίχειωσε σπηλιές, συντήρησε στοές, αποξήρανε λίμνες, αποψίλωσε δάση, έσκαψε βουνά, γέννησε φυσικούς υποκόσμους, έστησε λαγούμια, σκέβρωσε κορμούς.

Πως μπορούμε να πούμε πως όλα αυτά έγιναν; Θα αναρωτηθεί εύλογα ο πιτσιρικάς που είδε απ' έξω μουσείο πρώτη φορά στα δεκαέξι του. Καλέ μου φίλε δεν το γνωρίζουμε, αλλά μπορείς να είσαι βέβαιος.

Πολύ απλά, η ζωή δεν έχει κανόνες, δεν υπολογίζει, δεν λογαριάζει ούτε και συνηθίζεται. Καλά άκουσες η συνήθεια είναι δευτερεύον παράγων σε μια πραγματικότητα όπου και θα σκάψεις για να μην κρυώνεις και θα σκαρφαλώσεις για να μην φαγωθείς.

Ουαου. Και τώρα; 

Τώρα φίλε μου πας σπίτι όπως είσαι, ξεκινάς να γράφεις για τεχνολογικούς μετροπόντικες που θα δουλεύουν ολημερίς και οληνυχτίς για να στεγάσουν τους πεινασμένους ενός κόσμου που παρακμάζει κάτω από το ξεφτισμένο φως του ήλιου και των περιφερών υπαστέρων. Κόβεις μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια για να είσαι μέσα και μου το φέρνεις να το εκδώσουμε.