Με ρωτάει διαβητικός "τι κάνω σώσε με" του λέω επέστρεψε στους περιπάτους και μην κόβεις την ζάχαρη. Θεούλης πάλι.
Κάτσε του λέω και απόλαυσε χωρίς υπαινιγμούς τον καφέ σου, χωρίς μόστρες και εξουσίες. Δεν ξέρω αν με άκουσε αλλά τα κατάφερε τουλάχιστον μία φορά στην επιστροφή.
Μια στιγμή την σήμερον που δεν σκοπεύει πολύ στο μνημονικό μου με προσπέρασε με γρήγορο ρυθμό στις σκάλες και παρενέβη στην ροή των εξελίξεων.
Μου φάνηκε σαν απάντηση στον αέρα ή μια υπαινιγμή για τις διόδους του παραδείσου και της ταχύτητας απόκρουση.
Σαν πρόσκρουση και το λοιπόν έτσι φάνηκε και στον εργοδότη των αγγελιοφόρων, σαν μια στιγμή που ανταλλάσεται με μια νεότερη ζωή πιο παλμική.
Προσπερνώντας τις μέρες σαν θυσίες ντόπας και ο ίδιος αναρωτιέμαι τι έγινε αυτή η επιστροφή καλής υπενθύμισης, σαν ανάμνηση από καθαρό υδρογόνο.
Μια επιστροφή σαν επιχείρηση που αμφισβητείται από φυσικές αρχές διαβολικής σήψης και μια εξεύρεση ανήθικου πλέγματος χωρίς πλαίσιο όρασης που σείεται μόνο του.
Ποτέ δεν αμφέβαλλε ο ίδιος ο συγγραφέας για την τραγωδία που για να το συζητήσουμε θα έπαιρνε διαστάσεις ακουστικής με κατανόηση των σχέσεων μυών.
Την νύχτα που επακολούθησε του επόμενου δεν δραματουργείται από ένα κορεσμένο γάλα ή μια ξεχασμένη στην επικοινωνία τηλεόραση.
Με μια ανάθεση του περιοδικού του Αγίου Νικολάου και Γεωργίου δεν παρέμεινε στην τελευταία του πνοή ο παθόν, παρά εξέτεινε της πορείας συναλλαγματικής απόρροιας, θεωρού συναλλαγματικής.
Ο αδύναμος: μια συγκομιδή στιγμών και αδυνάτων αδιευκρίνιστων σαν αυτά που διαβάζουμε στα σταυρόλεξα χωρίς τα διαχωριστικά.
