Εξετάζοντας το ιστορικό των κινημάτων, των ανεξάρτητων πολιτικών κινήσεων και των κομμάτων, δεν συμπεραίνει κανείς απο τα γεγονότα, πως προκείται για το σύνολο αυτών των ενεργειών με προληπτικό χαρακτηρια, ενέργειες αντίθετες στα πολιτικά συμφέροντα.
Όχι τόσο λόγω των μεμονωμένων κοινωνικών επιπτώσεων, όσο εξαιτίας της γενικής οικονομικής και ταξιακής στασιακής κατάστασης, μια κατάσταση που σου δίνει την εντύπωση πως προσαρτίζοντας την φυσική ατομικότητα σε ένα αυθόρμητο σύνολο μπορείς να στασιάσεις εναντίων αυτών των εξελίξεων, που επίκεινται των γεγονότων.
Οι εξελίξεις επίκεινται πράγματι γεγονότων με πολιτικό χαρακτήρα, με πολιτική ταυτότητα και πολιτειακά συμφέροντα. Οι εξελίξεις επίκεινται πράγματι γεγονότων, αποτέλεσμα δισυλλογικών τριβών, αποτέλεσμα εκλεκτικής φύσης, μαζοχιστικών προεκτάσεων.
Γιατί οι επιλογές που έρχονται σε αντίθεση με αποφάσεις, και το αντίστροφο είναι στοιχεία κοινωνικού παροξισμού, αυτό μπορεί να το γνωρίζει μόνο ο δέκτης αυτών των τακτικών μεθόδων που παρίστανται ενάντια στην ατομική ελεύθερη πρωτοβουλία και στην αντιλήψιμη διάκριση των επιλογών απο τις αποφάσεις.
Το 2014, ενα χρόνο μετά απο την ιδιωτική απορρόφητικη πρόσφυση, πολιτικής πρωτοβουλίας αμφίβολων κινήτρων, προοπτικών και επίγνωσης, ένα κόμμα προωθείται για προεκλογική εκστρατεία μακράς διάρκειας, σε ένα εθνικό αλλά και ευρωπαϊκό περιβάλλον με πολλαπλές τροπές, αντίρροπες με κάθε έννοια οικονομικής ανεξαρτησίας και πολιτικής ανιδιοτέλειας.
Τα χαρακτηριστικά του κόμματος αυτού σε διάσταση με άλλων προηγούμενων, χαρακτηριστικά, εντοπίζεται στην υποφαινόμενη διάσταση των μαζικών τάσεων, κοινωνικής και οικονομικής απελευθέρωσης.
Η πολιτική ανιδιοτέλεια απουσιάζει τόσο σε διασυνοριακό όσο και εθνικό αλλά και υπηρεσιακό επίπεδο, οι εξελίξεις απαιτούν και εκβιάζουν με κάθε τρόπο, την ανατροπή των ιδιότυπων αυθαίρετων δομών σε πολιτικό και πολιτειακό σκηνικό.
Το κίνημα της τρόϊκα αποβλέπει στον συντονισμό των κινηματικών ενεργειών σε παγκόσμιο επίπεδο, σε εθνικό αλλά και πολιτειακό διαθεσμικό, ανοιχτό κοινό άξονα, χωρίς πόλωση.
Μια αμυδρή πόλωση σε παράλληλη πορεία με εκφαντικές και φαινομενικές κοινωνικές διεγέρσεις, ιδεατών οθήσεων, σαν απο μια ξεχασμένη ανζέντα, στασιάζουν προκλητικά μπροστά απο ένα κοινοτικό κίνημα σύγχρονων διαχρονικών αποθήσεων και ανασχέσεων, μαζικότητας, κοινής νοηματικής και αποτελεσματικής επικοινωνίας.
Το κίνημα αυτό δεν αποβλέπει στον επικοινωνιακό σφετερισμό, όπως αυτός της ταύτισης των ορισμών, των παρακείμενων ειρμών και των δυνάμεων προβολής.
